2.17 Praising Lakshmi in the morning

Sloka 17

अभ्यर्णस्फुरदप्सरःकरधृतैरुद्दामदुग्धाम्बुधिः

स्वैरोत्सृत्वरविचिकासहचरैः संवीजितां चामरैः

हस्तालङ्कृतपङ्कजामभिनवाकल्पैरनल्पैःशुभां

अम्ब त्वामुषसि स्मरामि जगतामातङ्ककूलङ्कषाम्

abhyarṇasphuradapsaraḥkaradhṛtairuddāmadugdhāmbudhiḥ

svairotssṛtvaravicikāsahacaraiḥ saṁvījitāṁ cāmaraiḥ

hastālaṅkṛtapaṅkajāmabhinavākalpairanalpaiḥśubhāṁ

amba tvāmuṣasi smarāmi jagatāmātaṅkakūlaṅkaṣām

அப்₄யர்ணஸ்புரத₃ப்ஸர: கரத்₄ருதைருத்₃தா₃மது₄க்தாம்பு₃தி₄:

ஸ்வைரோத்ஸ்ருத்வரவிசிகாஸஹசரை: ஸம்வீஜிதாம் சாமரை:

ஹஸ்தாலங்க்ருதபங்கஜாமபி₄நவாகல்பைரனல்பை: ஶுபா₄ம்

அம்ப₃ த்வாமுஷஸ்ஸி ஸ்மராமி ஜக₃தாமாதங்ககூலங்கஷாம்

Commentary:

I contemplate early in the morning up on you, the one who is fanned by celestial maidens with fans that resemble the waves that occur incessantly from the ocean, the one who adds beauty to the lotus by holding it in your hand, the one who has a beautiful body decorated with freshly made ornaments and the one who pacifies the anxiety of people.

அப்ஸரஸ் ஸ்திரீகளால் எல்லையற்ற பாற்கடலிலிருந்து எழும் அலைகளை ஒத்த சாமரங்கள் வீசப்பட்டவளே, தம் கையில் ஏந்தியதால் தாமரைக்கு அழகூட்டுபவளே, அப்போது செய்யப்பட்ட ஆபரணங்களால் அலங்கரிக்கப்பட்ட திருமேனியை உடையவளே மக்களின் தாபங்களைப் போக்குபவளே, உம்மை நான் விடியற்காலையில் தியானம் செய்கிறேன்.