1.5 Praise to the words of Valmiki

Sloka 5

भुवनजननीं तुष्टूषन्ती पुरो रसनाधुना

रचयति नमो वाचे प्राचेतसाननजन्मने

जनक तनयादिव्योदन्तामृत द्रव वर्षिणीं

जगति कवयः श्राव्यं काव्यं गृणन्त्यवलम्ब्य याम्

bhuvanajananīṁ tuṣṭūṣantī puro rasanādhunā

racayati namo vāce prācetasānanajanmane

janaka tanayādivyodantāmṛta drava varṣiṇīṁ

jagati kavayaḥ śrāvyaṁ kāvyaṁ gṛṇantyavalambya yām

பு₄வனஜநநீம் துஷ்டூஷன்தீ புரே ரஸநாது₄நா

ரசயதி நமோவாசே ப்ராசேதஸாணநந ஜந்மநே

ஜனகதநயா தி₃வ்யோத₃ந்தாம்ருத த்₃ரவ வர்ஷிணீம்

ஜகதி கவய: ச்ராவ்யம் காவ்யம் க்₃ருணந்தி அவலம்ப்₃ய யாம்

Meaning:  The tongue that wishes to eulogize the Universal Mother, Lakshmi is first bowing to the words that emerged from Valmiki whose way is followed by several poets in the world who compose words of nectar describing the history of Janaka’s daughter (Sita).

தற்போது உலகத்தாயான லக்ஷ்மியைத துதிக்க விரும்பிய நாக்கு வால்மீகியிடமிருந்து வந்த வார்த்தைகளுக்கு வணக்கத்தைத் தெரிவிக்கின்றன.  அவரது வழியைப் பின்பற்றி உலகில் பல கவிகள் ஜனகனின் மகளின் ஆச்சரியமான சரித்திரத்தை அம்ருதத் தாரையைப் போல பொழிகின்றனர்.